สวัสดีครับ นี่คงเป็นการใช้งานพันทิปครั้งแรกของผมและนี่ก็เป็นกระทู้แรกของผม ผมไม่รู้จะเริ่มยังไงก่อนนดี ตามหัวข้อเลยครับ สิ่งที่ผมรู้สึกอยู่มันเรียกว่าความรักใช่ไหม
เริ่มเลยนะครับ...
เรื่องมีอยู่ว่าผมแอบชอบรุ่นพี่คนนึง เค้าเป้นรุ่นพี่สมัยประถมของผม (เค้าอายุมากกว่าผม 2 ปี) แต่พอรู้สึกชอบจริงๆคือตอนมัธยม(ม.3) จนตอนนี้ผมขึ้นปี1แล้ว สมัยประถมเราเรียนที่เดียวกัน แต่พอขึ้นมัธยมเราเรียนคนละที่ ความทรงจำเกี่ยวกับเค้ามันก็เริ่มหายไป จนกระทั่งตอนม.3 เราบังเอิญเจอกันตอนที่ขับรถไปเรียน ทั้งๆที่ตลอด2ปีกว่าไม่เจอ ทั้งๆที่ต้องผ่านเส้นทางนี้ด้วยกันทุกวัน หลังจากนั้นผมก็รู้สึกชอบเค้าเข้าให้แล้ว... ผมทำได้แต่ส่องดูรูปเค้าอยู่ใน facebook และ ig ตลอด 4 ปีที่ผมรู้สึกชอบเค้ามา ผมไม่เคยทักไปคุยอะไรที่เป้นเรื่องเป็นราวกับเค้าเลย ยกเว้น ช่วงเทศกาล ปีใหม่,วันเกิดเค้า,วันฉลองจบการศึกษาของเค้า ข้อความที่ส่งไปก็ประมาณว่า "สวัสดีปีใหม่นะครับพี่" "สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่" "ยินดีด้วยนะครับพี่" ซึ่งเฉลี่ยปีนึงผมจะได้แชทไปหาพี่เค้าแค่ประมาณ 2-3ครั้งแต่ปี แล้วต้องเป็นช่วงเทศกาลด้วย (ในใจอยากทักไปแทบตายแต่ที่เลือกทำแบบนั้นเพราะผมไม่อยากรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวเค้าเกินไปไม่อยากก้าวก่ายเค้า)
ตอน ม.4ผมรวบรวมความกล้า ทักไปสารภาพรักกับเค้าผ่าน facebook แต่ก็พอจะเดาผลลัพธ์ที่ออกมาได้อยู่แล้ว... ใช่ครับผมโดนปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ผมเด็กเกินไป มันก็จริงนะ ผม เด็กน้อยม.4 พี่เค้า สาวม.6 จะไม่เด็กได้ไง แต่ถึงกระนั้นความรู้สึกที่ชอบเค้ามันก็ไม่ลดน้อยลงไปอยู่ดีจนกระทั้งผ่านไป 2 ปี (ผมก็ยังคงทำแบบเดิมอยู่คือทักไปสวัสดีปีใหม่กับสุขสันต์ให้เกิดกับพี่เค้าอยู่ดี) ผมขึ้นม.6 พี่เค้า ปี2 ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปสารภาพรักอีกครั้ง(ครั้งที่2)ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม แต่เหตุผลเพิ่มเติมคือเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ตรงนี้ผมไม่รู้ ผมรู้สึกผิดมากที่พูดสิ่งนั้นออกไปถ้าเป็นไปได้ถ้าผมรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนอยู่แล้วผมขอเก็บความรู้สึกไว้ที่ตัวคนเดียวดีกว่า
แล้วเวลาก็ผ่านไปปีกว่าผมขึ้นปี 1 ถึงเวลาเดินขั้นบันไดอีกขั้น ผมได้ทำการสอบเข้า มมส. ซึ่ง มมส.พี่เค้าก็กำลังศึกษาอยู่ หนึ่งในสาเหตุที่ผมเลือกสอบเข้าม.นี้ก็คือผมอยากเจอพี่เค้าอีกสักครั้งครับ(ผมไม่ได้เจอพี่เค้าเลยตั้งแต่ ม.4 จนถึงตอนนี้) จะว่าไปมันก็เหมือนเนื้อเพลง นี่ฉันเอง ของลิปตาเลยเนอะ ท่อนที่ว่า "ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม สารภาพตรงนี้เลยฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป" แล้วผมก็สอบติดจริงๆ แต่ก็อย่างว่า มหาลัยคนตั้งเยอะ คณะก็เยอะ สาขาก็เยอะ แถมโควิดอีก เรียนออนไลน์อีก โอกาสไปเรียนในม.ก็ลดน้อยลง แล้วจู่ๆ เวลาผ่านไปไม่นาน ทางมหาลัยก็มีกิจกรรมนึง ที่เรียกว่า เปิดโลกกิจกรรม เป็นกิจกกรรมที่เปิดให้นิสิตใหม่ได้เลือกชมรมกัน แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าพี่เค้าก็อยู่ชมรม.... ในใจตอนนั้นผมคิดว่าคงไม่เจอหรอกพี่เค้าก็ปี3แล้วงานคงจะเยอะเค้าไม่มาอยู่บูธหรอกแถมคนในชมรมก็ใช่จะน้อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากเดินไปดูอยู่ดี(ในใจลึกๆก็ยังแอบหวังอยู่) ผมชวนเพื่อนให้เดินไปด้วยหน่อย พอเดินไป... ใกล้เข้าไป... ใกล้บูธไปเรื่อยๆ... พี่เค้าดันมาจริงๆ แล้วเค้าดันหันมาสบตาผม ผมทำไรไม่ถูกชาไปหมดทั้งตัว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนเมื่อ4ปีก่อนที่ผมเจอเเค้า หลังจากเค้าหันมาประมาณ1วิได้ผมรีบหลบสายตาเค้าผมรีบดันเพื่อนออกไปจากตรงนี้ ผมยืนอยู่ต่อไม่ไหวซึ่งก็ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่อยากเจอมาโดยตลอด แต่ทำไมใจมันไม่มีความกล้ามากพอที่จะยืนมองอยู่ตรงนั้น เพื่อนก็ถามไม่หยุด ว่าเป็นอะไร เป็นอะไรเพื่อน เจออะไรอยู่บูธนั้น ผมก็รีบปฏิเสธว่า ไม่มีอะไร มันมองหน้าผมสักครู่หนึ่ง แล้วถามร้องไห่ทำไม? ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนถึงถามแบบนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าผมร้องจริงๆหรือเปล่า ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผมว่าผมควรจบประโยคได้ล่ะ เข้าประเด็นเลยละกัน พอหลังจากเจอครั้งนั้นผ่านไปไม่กี่เดือนผมก็ได้รู้ว่าพี่เค้าโสดแล้ว ในใจตอนนั้นคืดว่านี่แหละโอกาสแต่ใจนึงก็กลัวว่าจะโดนปฏิเสธเป็นครั้งที่3อีก ครั้งแรกเพราะเด็กอยู่ ครั้งที่สองเพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ครั้งนี่แหละพี่เค้าไม่มีแฟน ผมก็คิดว่าผมโตพอแล้ว เรื่องนี้มากวนใจผมอยู่เป็นเดือน จนกระทั่งผ่านมิดเทอมไปผมตัดสินใจเอาหว่ะ ครั้งนี้แหละ เป็นไงเป็นกัน แต่ถ้าโดนปฏิเสธก็จะตัดใจล่ะ จะเปิดใจแล้วจะไม่ปิดกลั้นอะไรอีกแล้ว ผมทักไปหาเค้าว่าสถานะพี่ตอนนี้อยู่ในสถานะอะไรครับ(เพื่อความชัวร์) เค้าบอกก็มีคนคุยๆกันอยู่ ผมสับสนไม่รู้จะเอายังไงต่อแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงพิมพ์ข้อความต่อ ว่า "พี่ครับถ้าผมจะสารภาพรักกับพี่เป็นครั้งที่สามพี่จะว่าอะไรไหม ไว้ผมพิมพ์สิ่งที่อยากจะพูดให้หมดก่อนพี่ค่อยปฏิเสธผมอีกก็ได้" พี่เค้าตอบเป็นgifกลับมาว่า i'm sorry ตอนนั้นผมรู้เลยทันทีว่าผมก้าวก่ายมากเกินไปผมรีบลบข้อความนั้นออกแล้วจบประโยคสนทนา ทำไมผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวจังนะ ทั้งๆที่ควรหยุดตั้งแต่ที่เค้าพูดว่า "มีคนคุยอยู่" แต่ทำไมถึงดื้อดึงยิงคำถามไปต่อแบบนั้น สาเหตุที่ผมไม่ทักไปตั้งแต่ช่วงที่รู้ว่าเค้าโสดทำไมถึงเว้นไปหลายเดดือนขนาดนั้นนะครับ เป็นเพราะว่าช่วงนั้นเค้าพึ่งเลิกกับแฟนใหม่ๆผมคิดว่าช่วงนั้นเค้าคงเจ็บอยู่ ผมไม่อยากเข้าไปหาช่วงที่ความรู้สึกเค้ากำลังอ่อนแอ มันดูขี้โกงเกินไป...
พี่เค้าเปรียบเหมือนพระจันทร์สำหรับผมเพราะมันสวยงามส่องสว่างอยู่เสมอ... เพราะฉะนั้นผมเลยแทนพี่เค้าเป็นพระจันทร์เวลาผมเพ้ออะไรในเฟส
ผมชอบเค้ามาตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ความรู้สึกนั้นมันไม่ลดลงเลย ตอนนี้มันก็ 4 ปีมาแล้วที่ผมรู้สึกแบบนี้ ผมปิดกลั้นตัวเองจากทุกๆคนที่เข้ามาเริ่มก่อกำแพงทีละนิดๆรอบตัวเองไว้ ทั้งที่ผมก็เจอผู้หญิงมาก็ตั้งเยอะแต่ทำไมความรู้สึกเหล่านั้นมันไม่เหมือนที่เจอพี่เลย ไม่มีใครที่สามารถทำให้ใจผมเต้นไม่เป้นจังหวะเหมือนตอนที่เจอพี่เลย ทำไมเวลาที่พี่โพสต์สเตตัสเศร้าๆ ผมที่เห็นก็พลอยเศร้าและอดห่วงไม่ได้ ทำไมตอนที่พี่โพสต์สเตตัสมีความสุขยิ้มแย้ม วันนั้นจะเป็นวันที่ผมยิ้มได้ทั้งวัน ผมปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาเพื่อสักวันหนึ่งเผื่อพี่จะหันมาเพราะในใจผมมีแค่พี่ ทำไมตลอด4 ปีที่ผ่านมาผมไม่มองใครอื่นเลยนอกจากพี่ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าพี่รับรู้ แต่ไม่ได้รับรัก ผมพยายามจะตัดใจหลายครั้งแล้วแต่มันก็แค่ความพยายาม... ทำไมกันนะ ทีแรกผมคิดว่าแค่ชอบแต่พอมาถึงตอนนี้มันจะเรียกว่ารักได้หรือยังนะ? ทำไมแค่ได้แอบชอบผมก็ทำให้ใจผมอบอุ่นขึ้นมา แค่ได้เห็นหน้าเพียง 1 วิ ก็ทำให้ผมยิ้มได้ทั้งวัน ทำไมตลอด 4 ปี ที่ผ่านมานี้ตั้งแต่วันแรกที่พูดมันออกไปจนถึงวันนี้ความรู้สึกของผมไม่มันเคยลดน้อยลงเลย.... ทำไมเค้าถึงมีอิทธิพลต่อผมมากขนาดนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ทำไมกันนะ? ทำไมกัน? นี่หนะหรอสิ่งที่เรียกว่า " ความรัก " ?
"ผมชอบพระจันทร์นะ แต่ไม่สามารถเอื้อมมันถึง ก็เหมือนกับคุณ ที่ผมทำไมได้แค่มอง"
ตามจริงสตอรี่ความรู้สึกผมตลอด4ปีที่ผ่านมามันยาวกว่านี้ะครับแต่ผมขอตัดไว้เพียงแค่นี้ดีกว่า... พระจันทร์ที่ชอบมอง
สิ่งนี้มันเรียกว่า "ความรัก" ใช่ไหมครับ?
เริ่มเลยนะครับ...
เรื่องมีอยู่ว่าผมแอบชอบรุ่นพี่คนนึง เค้าเป้นรุ่นพี่สมัยประถมของผม (เค้าอายุมากกว่าผม 2 ปี) แต่พอรู้สึกชอบจริงๆคือตอนมัธยม(ม.3) จนตอนนี้ผมขึ้นปี1แล้ว สมัยประถมเราเรียนที่เดียวกัน แต่พอขึ้นมัธยมเราเรียนคนละที่ ความทรงจำเกี่ยวกับเค้ามันก็เริ่มหายไป จนกระทั่งตอนม.3 เราบังเอิญเจอกันตอนที่ขับรถไปเรียน ทั้งๆที่ตลอด2ปีกว่าไม่เจอ ทั้งๆที่ต้องผ่านเส้นทางนี้ด้วยกันทุกวัน หลังจากนั้นผมก็รู้สึกชอบเค้าเข้าให้แล้ว... ผมทำได้แต่ส่องดูรูปเค้าอยู่ใน facebook และ ig ตลอด 4 ปีที่ผมรู้สึกชอบเค้ามา ผมไม่เคยทักไปคุยอะไรที่เป้นเรื่องเป็นราวกับเค้าเลย ยกเว้น ช่วงเทศกาล ปีใหม่,วันเกิดเค้า,วันฉลองจบการศึกษาของเค้า ข้อความที่ส่งไปก็ประมาณว่า "สวัสดีปีใหม่นะครับพี่" "สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่" "ยินดีด้วยนะครับพี่" ซึ่งเฉลี่ยปีนึงผมจะได้แชทไปหาพี่เค้าแค่ประมาณ 2-3ครั้งแต่ปี แล้วต้องเป็นช่วงเทศกาลด้วย (ในใจอยากทักไปแทบตายแต่ที่เลือกทำแบบนั้นเพราะผมไม่อยากรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวเค้าเกินไปไม่อยากก้าวก่ายเค้า)
ตอน ม.4ผมรวบรวมความกล้า ทักไปสารภาพรักกับเค้าผ่าน facebook แต่ก็พอจะเดาผลลัพธ์ที่ออกมาได้อยู่แล้ว... ใช่ครับผมโดนปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ผมเด็กเกินไป มันก็จริงนะ ผม เด็กน้อยม.4 พี่เค้า สาวม.6 จะไม่เด็กได้ไง แต่ถึงกระนั้นความรู้สึกที่ชอบเค้ามันก็ไม่ลดน้อยลงไปอยู่ดีจนกระทั้งผ่านไป 2 ปี (ผมก็ยังคงทำแบบเดิมอยู่คือทักไปสวัสดีปีใหม่กับสุขสันต์ให้เกิดกับพี่เค้าอยู่ดี) ผมขึ้นม.6 พี่เค้า ปี2 ผมตัดสินใจรวบรวมความกล้าไปสารภาพรักอีกครั้ง(ครั้งที่2)ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม แต่เหตุผลเพิ่มเติมคือเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ตรงนี้ผมไม่รู้ ผมรู้สึกผิดมากที่พูดสิ่งนั้นออกไปถ้าเป็นไปได้ถ้าผมรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนอยู่แล้วผมขอเก็บความรู้สึกไว้ที่ตัวคนเดียวดีกว่า
แล้วเวลาก็ผ่านไปปีกว่าผมขึ้นปี 1 ถึงเวลาเดินขั้นบันไดอีกขั้น ผมได้ทำการสอบเข้า มมส. ซึ่ง มมส.พี่เค้าก็กำลังศึกษาอยู่ หนึ่งในสาเหตุที่ผมเลือกสอบเข้าม.นี้ก็คือผมอยากเจอพี่เค้าอีกสักครั้งครับ(ผมไม่ได้เจอพี่เค้าเลยตั้งแต่ ม.4 จนถึงตอนนี้) จะว่าไปมันก็เหมือนเนื้อเพลง นี่ฉันเอง ของลิปตาเลยเนอะ ท่อนที่ว่า "ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม สารภาพตรงนี้เลยฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป" แล้วผมก็สอบติดจริงๆ แต่ก็อย่างว่า มหาลัยคนตั้งเยอะ คณะก็เยอะ สาขาก็เยอะ แถมโควิดอีก เรียนออนไลน์อีก โอกาสไปเรียนในม.ก็ลดน้อยลง แล้วจู่ๆ เวลาผ่านไปไม่นาน ทางมหาลัยก็มีกิจกรรมนึง ที่เรียกว่า เปิดโลกกิจกรรม เป็นกิจกกรรมที่เปิดให้นิสิตใหม่ได้เลือกชมรมกัน แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าพี่เค้าก็อยู่ชมรม.... ในใจตอนนั้นผมคิดว่าคงไม่เจอหรอกพี่เค้าก็ปี3แล้วงานคงจะเยอะเค้าไม่มาอยู่บูธหรอกแถมคนในชมรมก็ใช่จะน้อยๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็อยากเดินไปดูอยู่ดี(ในใจลึกๆก็ยังแอบหวังอยู่) ผมชวนเพื่อนให้เดินไปด้วยหน่อย พอเดินไป... ใกล้เข้าไป... ใกล้บูธไปเรื่อยๆ... พี่เค้าดันมาจริงๆ แล้วเค้าดันหันมาสบตาผม ผมทำไรไม่ถูกชาไปหมดทั้งตัว ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนเมื่อ4ปีก่อนที่ผมเจอเเค้า หลังจากเค้าหันมาประมาณ1วิได้ผมรีบหลบสายตาเค้าผมรีบดันเพื่อนออกไปจากตรงนี้ ผมยืนอยู่ต่อไม่ไหวซึ่งก็ไม่รู้ทำไม ทั้งๆที่อยากเจอมาโดยตลอด แต่ทำไมใจมันไม่มีความกล้ามากพอที่จะยืนมองอยู่ตรงนั้น เพื่อนก็ถามไม่หยุด ว่าเป็นอะไร เป็นอะไรเพื่อน เจออะไรอยู่บูธนั้น ผมก็รีบปฏิเสธว่า ไม่มีอะไร มันมองหน้าผมสักครู่หนึ่ง แล้วถามร้องไห่ทำไม? ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนถึงถามแบบนั้น ผมก็ไม่รู้ว่าผมร้องจริงๆหรือเปล่า ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ผมว่าผมควรจบประโยคได้ล่ะ เข้าประเด็นเลยละกัน พอหลังจากเจอครั้งนั้นผ่านไปไม่กี่เดือนผมก็ได้รู้ว่าพี่เค้าโสดแล้ว ในใจตอนนั้นคืดว่านี่แหละโอกาสแต่ใจนึงก็กลัวว่าจะโดนปฏิเสธเป็นครั้งที่3อีก ครั้งแรกเพราะเด็กอยู่ ครั้งที่สองเพราะเค้ามีแฟนอยู่แล้ว แต่ครั้งนี่แหละพี่เค้าไม่มีแฟน ผมก็คิดว่าผมโตพอแล้ว เรื่องนี้มากวนใจผมอยู่เป็นเดือน จนกระทั่งผ่านมิดเทอมไปผมตัดสินใจเอาหว่ะ ครั้งนี้แหละ เป็นไงเป็นกัน แต่ถ้าโดนปฏิเสธก็จะตัดใจล่ะ จะเปิดใจแล้วจะไม่ปิดกลั้นอะไรอีกแล้ว ผมทักไปหาเค้าว่าสถานะพี่ตอนนี้อยู่ในสถานะอะไรครับ(เพื่อความชัวร์) เค้าบอกก็มีคนคุยๆกันอยู่ ผมสับสนไม่รู้จะเอายังไงต่อแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงพิมพ์ข้อความต่อ ว่า "พี่ครับถ้าผมจะสารภาพรักกับพี่เป็นครั้งที่สามพี่จะว่าอะไรไหม ไว้ผมพิมพ์สิ่งที่อยากจะพูดให้หมดก่อนพี่ค่อยปฏิเสธผมอีกก็ได้" พี่เค้าตอบเป็นgifกลับมาว่า i'm sorry ตอนนั้นผมรู้เลยทันทีว่าผมก้าวก่ายมากเกินไปผมรีบลบข้อความนั้นออกแล้วจบประโยคสนทนา ทำไมผมดูเป็นคนเห็นแก่ตัวจังนะ ทั้งๆที่ควรหยุดตั้งแต่ที่เค้าพูดว่า "มีคนคุยอยู่" แต่ทำไมถึงดื้อดึงยิงคำถามไปต่อแบบนั้น สาเหตุที่ผมไม่ทักไปตั้งแต่ช่วงที่รู้ว่าเค้าโสดทำไมถึงเว้นไปหลายเดดือนขนาดนั้นนะครับ เป็นเพราะว่าช่วงนั้นเค้าพึ่งเลิกกับแฟนใหม่ๆผมคิดว่าช่วงนั้นเค้าคงเจ็บอยู่ ผมไม่อยากเข้าไปหาช่วงที่ความรู้สึกเค้ากำลังอ่อนแอ มันดูขี้โกงเกินไป...
พี่เค้าเปรียบเหมือนพระจันทร์สำหรับผมเพราะมันสวยงามส่องสว่างอยู่เสมอ... เพราะฉะนั้นผมเลยแทนพี่เค้าเป็นพระจันทร์เวลาผมเพ้ออะไรในเฟส
ผมชอบเค้ามาตลอด ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน ความรู้สึกนั้นมันไม่ลดลงเลย ตอนนี้มันก็ 4 ปีมาแล้วที่ผมรู้สึกแบบนี้ ผมปิดกลั้นตัวเองจากทุกๆคนที่เข้ามาเริ่มก่อกำแพงทีละนิดๆรอบตัวเองไว้ ทั้งที่ผมก็เจอผู้หญิงมาก็ตั้งเยอะแต่ทำไมความรู้สึกเหล่านั้นมันไม่เหมือนที่เจอพี่เลย ไม่มีใครที่สามารถทำให้ใจผมเต้นไม่เป้นจังหวะเหมือนตอนที่เจอพี่เลย ทำไมเวลาที่พี่โพสต์สเตตัสเศร้าๆ ผมที่เห็นก็พลอยเศร้าและอดห่วงไม่ได้ ทำไมตอนที่พี่โพสต์สเตตัสมีความสุขยิ้มแย้ม วันนั้นจะเป็นวันที่ผมยิ้มได้ทั้งวัน ผมปฏิเสธทุกคนที่เข้ามาเพื่อสักวันหนึ่งเผื่อพี่จะหันมาเพราะในใจผมมีแค่พี่ ทำไมตลอด4 ปีที่ผ่านมาผมไม่มองใครอื่นเลยนอกจากพี่ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าพี่รับรู้ แต่ไม่ได้รับรัก ผมพยายามจะตัดใจหลายครั้งแล้วแต่มันก็แค่ความพยายาม... ทำไมกันนะ ทีแรกผมคิดว่าแค่ชอบแต่พอมาถึงตอนนี้มันจะเรียกว่ารักได้หรือยังนะ? ทำไมแค่ได้แอบชอบผมก็ทำให้ใจผมอบอุ่นขึ้นมา แค่ได้เห็นหน้าเพียง 1 วิ ก็ทำให้ผมยิ้มได้ทั้งวัน ทำไมตลอด 4 ปี ที่ผ่านมานี้ตั้งแต่วันแรกที่พูดมันออกไปจนถึงวันนี้ความรู้สึกของผมไม่มันเคยลดน้อยลงเลย.... ทำไมเค้าถึงมีอิทธิพลต่อผมมากขนาดนี้ ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ ทำไมกันนะ? ทำไมกัน? นี่หนะหรอสิ่งที่เรียกว่า " ความรัก " ?
"ผมชอบพระจันทร์นะ แต่ไม่สามารถเอื้อมมันถึง ก็เหมือนกับคุณ ที่ผมทำไมได้แค่มอง"
ตามจริงสตอรี่ความรู้สึกผมตลอด4ปีที่ผ่านมามันยาวกว่านี้ะครับแต่ผมขอตัดไว้เพียงแค่นี้ดีกว่า... พระจันทร์ที่ชอบมอง